رایانش ابری به زبان ساده
منطق رایانش ابری (Cloud Computing) اشتراک زمانی است؛ به این معنی که منابع مختلف رایانه میان چند کاربر با بهره گرفتن از شگردهای چند برنامه‌ای و چند وظیفه‌ای به اشتراک گذاشته می‌شود.
این راهکار اولین بار در دهه ۱۹۵۰ مورد استفاده قرار گرفت؛
زمانی‌که به دلیل قیمت بالا و اندازه بزرگ رایانه‌های مرکزی، امکان تهیه رایانه برای هر کاربر وجود نداشت، در نتیجه با این روش، چند کاربر به یک رایانه مرکزی دسترسی داشتند و به طور مشترک از خدمات آن استفاده می‌کردند.
بنابراین می‌توان سرویس‌های ابری را تکامل تدریجی راهکارهای به اشتراک‌گذاری رایانه‌ها در دهه ۱۹۵۰ دانست.
در دهه ۱۹۷۰ میلادی، ایده‌ی ماشین‌های مجازی مطرح شد که امکان استفاده از چند محیط محاسباتی متفاوت روی یک محیط فیزیکی واحد را امکان‌پذیر می‌ساخت.
این ایده، اشتراک زمانی را که در دهه ۱۹۵۰ مطرح شده بود، به سطح جدیدی ارتقا داد.
در دهه ۱۹۹۰ میلادی، شرکت‌های مخابراتی امکان دسترسی به ارتباطات مجازی‌سازی شده را امکان‌پذیر ساختند.
به این وسیله به جای ایجاد ساختارهای فیزیکی مستقل برای هر کاربر، امکان به اشتراک‌گذاری زیرساخت‌های فیزیکی برای طیف وسیعی از کاربران فراهم شد.
معماری رایانش ابری
امروزه Cloud Computing یا پردازش ابری به یکی از مباحث مهم فناوری اطلاعات تبدیل شده است.
شبکه ابری شامل مجموعه ای از کامپیوتر ها، سرور ها، منابع سخت افزاری و نرم افزاری و همچنین منابع عظیم پردازش و ذخیره سازی اطلاعات است که امکان بهره گیری از سیستم های تحت وب و کلیه سیستم های آنلاین مورد نیاز ما را فراهم میکند.
هدف اصلی فناوری رایانش ابری میسر ساختن دسترسی به حجم عظیمی از منابع محاسباتی به صورت مجازی‌سازی شده است.
این کار با استفاده از تجمیع منابع و ایجاد یک سیستم یکپارچه انجام می‌شود. در این مدل از سرویس‌های محاسباتی، پرداخت هزینه توسط مشتری نیز بر اساس مقدار و مدت استفاده از منابع انجام می‌شود.
بدون نظر